ΓΥΜΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 

MANUEL VIOLA

 

ΓΥΜΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 

Όταν τα πουλιά με ερυσίπελας στήνουν φωλιές σε κοιλότητες κατ’   εξοχήν οπωροφόρες

όταν οι βροχές κόκκινων μυρμηγκιών πλημμυρίζουν τις κιθάρες γαλάζιο

η σκιά ζυμώνεται μέσα σε πλαίσιο φλεγόμενης μνήμης

κι ένα κοπάδι ξόρκια σκάει στων ναών τ’ απανθρακωμένα ρόδα.

Τότε είδαμε ότι κάποιος ανεμοστρόβιλος μες στα αίματα απελευθέρωσε πυρπολημένες χαίτες

ότι ένας βραχίονας ακονισμένος σε ολονύκτιο ψαλίδι κόβει έντομα τρυφερών μετάλλων

ότι ένα κρανίο μετατρέπεται σε κερένια επιπεδόσφαιρα

ότι ένας αστερισμός καταρρέει για να γίνει μολυβένια σκουλήκια

επάνω στον φεγγίτη των επουράνιων ορυχείων

έτσι ώστε η αμφιβολία να στραγγαλίζεται σε μια θηλιά απαστράπτουσα

και οι αντανακλάσεις του παρθένου νερού

που κοιμούνται στις ραγισμένες καρδιές των ταύρων

να μιλούν για έναν άνεμο που σβήνει στεφάνια μαύρης πυρίτιδας

ενός πάθους βυθισμένου και γεμάτου με κοίλους βράχους

για μια κλειδαριά από μέντα στο μπαλαούρο κάποιου αντίλαλου

για μιαν αργή ανάληψη κάτι μυστικών κισσών

για τους ιππόκαμπους που όλο ρωτάνε και ξαναρωτάνε διάφορα

και για την ξέχειλη από χυμούς χορδή που τανύζεται στα κόκκινα χέρια της απουσίας

χέρια αμιγώς θεριστικά με στάχυα θεριστικά ομοίως και ακίδες.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.