JORGE LUIS BORGES
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ
Πόσες ζωές, ω, θε νά ’χουν άραγε απομείνει ακόμα
σ’ αυτόν τον θάνατο, τον τόσο ελάχιστο! Ποιά κλήρα
και αλήθεια πόσες πια ζωές να υπάρχουνε, που η μοίρα
θα τους χρωστούσε μνήμη ή λήθη μέσ’ απ’ το χώμα!
Όταν πεθάνω εγώ, ένα παρελθόν μ’ εμέ θα σβήσει·
με αυτό εδώ το άνθος τώρα έχει πεθάνει κι ένα μέλλον
πνιγμένο σε άγνωστα νερά, ένα μέλλον ανατέλλον
που τ’ άστρα το σαρώσανε, του αρπάξανε τη ζήση.
Κι εγώ πεθαίνω σαν κι εκείνη, εντεύθεν του συνήθους,
και μοίρα έχω θολή, την τύχη μου να παραλλάσσει·
η σκιά μου συνεχώς γυρεύει τους φθαρμένους μύθους
σε μια πατρίδα που έχει για όλα μια δικαιολογία.
Ένα κομμάτι μάρμαρο τη μνήμη της φυλάσσει·
στυγνή από πάνω μας πετάει κι άλλο μπόι η ιστορία.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου