Η ΟΨΗ ΣΟΥ…

HUGO VON HOFMANNSTHAL

Η ΟΨΗ ΣΟΥ…

Με όνειρα είχε σκεπαστεί όλη σου τότε η όψη.

Αμίλητος σε κοίταγα, βουβά ριγώντας.

Πώς μού ’ρθε; ότι είχα, λέει, κάποτε δοθεί έως

μυελού οστέων στη σελήνη –σε κοιλάδα

αγαπημένη, σε παλιότερα νυχτέρια…–

κι εκεί, στις άδειες τις πλαγιές, φτενά δεντράκια

υψώνονταν αραιά-αραιά και ανάμεσά τους

τα χαμηλά πετούσαν νέφη της ομίχλης

και στη σιγή τα πάντα δροσερά κυλούσε

και πάντα ξένα και ασημόλευκα νερά του

ο ποταμός και τραγουδούσε – πώς μού ’ρθε;

Πώς μού ’ρθε, πώς; Γιατί στα πράγματα όλα τούτα

εδώ, μα και στην ομορφιά τους –που ήταν στείρα–

με πόθο αφοσιώθηκα βαθύ, μεγάλο,

σαν τωραδά, που σου παρατηρώ την κόμη

και ανάμεσα στα βλέφαρά σου αυτή τη λάμψη!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.