ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΖΩΤΟΣ
ΑΝΘΙΖΑΝ ΣΤΗΘΙΑ
ΚΑΙ ΝΕΡΑ
Τώρα σωπαίνω
Δεν πρόφτασα τους
κήπους να σε βρω
Νερά του
φεγγαριού πλημμύρισαν τ’ αραποσίτια
Έκαιγες τα μαλλιά
σου στ’ ανοιχτά παράθυρα
Μύριζαν ανεμώνες
του νερού κι Απρίλη
Το χέρι σου έφεγγε
στον ουρανό
άστρο παλιό
όλο γαρίφαλο και
πίκρα
Ασπροφορούσες κι
έπλεες ξέπλεκη μες στο αίμα
Πένθιμος ουρανός
κατεβασιές νερού
και βλέπω γύρω ν’
αναθρώσκουν χόρτα μυστικά
και μαύρα άλογα
με μουσικές και
απειλές αφρών στο στόμα
Ύστερα ώς τα ξημερώματα
άνθιζαν στήθια
και νερά
Από το βιβλίο:
Αποστόλης Ζώτος, «Πέπλα αίματος», Εκδόσεις Ελεγείο, Κόνιτσα 1987, σελ. 55.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου