ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΒΑΤΙΣΣΑ

CHARLES BAUDELAIRE

ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΒΑΤΙΣΣΑ

Ούρλιαζε η στράτα, μυριοθορυβούσε ολόγυρά μου.

Ψηλή, λιγνή, στα μαύρα βουτηγμένη, αρχοντική

Θλίψη, σηκώνοντας οκνά τη φούστα, από κοντά μου

Πέρασε μια γυναίκα με περπατησιά απαλή

Ευγενικιά και λυγερή, μ’ αγαλματένια κάλλη.

Κι έπιν’ αχόρταγος εγώ, παράξενος εκεί,

Στο βλέμμα της, θολό ουρανό, που βράζ’ η ανεμοζάλη,

Τη γλύκα τη μαργωτική, τη φόνισσα ηδονή.

Μια αστραπή... κι η νύχτα ευθύς! – Ω! να ξανανιώσω

Μ’ έκανες έξαφνα, ωραία μου γοργοπεραστική,

Στην αιωνιότητα πια μόνο θα σ’ ανταμώσω;

Αλλού, πολύ μακριά από δω! κι ίσως ποτέ! Ποιός ξέρει

Πού σε πηγαίνει εσέ, πού εμένα ο δρόμος θα με φέρει,

Ω εσύ που θα σ’ αγάπαγα, ω που τό ’ξερες εσύ!

Μετάφραση: Κλέων Παράσχος.

Από το βιβλίο: Charles Baudelaire, «Εικοσιοκτώ ποιήματα», επιλογή – μετάφραση Κλέων Παράσχος, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σελ. 98-99.

*****************

A UNE PASSANTE

La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet ;

Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son oeil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.

Un éclair... puis la nuit ! - Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité ?

Ailleurs, bien loin d'ici ! trop tard ! jamais peut-être !
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais !