ΠΕΣ ΜΟΥ, ΕΡΩΤΑ, ΑΝ ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ, ΟΠΟΥ ΝΑ ΚΟΙΤΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

MICHELANGELO BUONARROTI

ΠΕΣ ΜΟΥ, ΕΡΩΤΑ, ΑΝ ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ, ΟΠΟΥ ΝΑ ΚΟΙΤΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

Πές μου, Έρωτα, αν το μάτι μου, όπου να κοιτά επιμένει,

το κάλλος βλέπει εκεί όντως που με ζέση λαχταράω,

ή μήπως τό ’χω εντός μου, κι όπου τη ματιά γυρνάω

την όψη Εκείνης βλέπω μπρός μου σάμπως σμιλεμένη;

Εσύ, αφού πάντα πας μαζί του, ξέρεις τί σημαίνει

αυτό για μένα – ω, πώς οργίζομαι και πώς μεθάω!

Κι η πιο μικρή σου ανάσα αν με καλεί, όμως την ξεχνάω –

δεν καίγεται η καρδιά μου καν, αν και πυρπολημένη!

– Το κάλλος που θωρείς μπορεί να σού ’ρχεται από Εκείνη,

μα μεγαλώνει συνεχώς και στ’ άθωρα ύψη φτάνει

που του εραστή της τη γλυκιά ψυχή έχει να το σκέπει.

Ωραίο εκεί γίνεται, άγιο, αγνό... Και σε ό,τι πράγμα αφήνει

έν’ άγγιγμά του, από θνητό ήδη αθάνατο το κάνει.

Αυτό, τ’ αθάνατο το κάλλος η ματιά σου βλέπει!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

********************

DIMMI DI GRAZIA AMOR, SE GLI OCCHI MEI

Dimmi di grazia, Amor, se gli occhi mei
veggono 'l ver della beltà c'aspiro,
o s'io l'ho dentro allor che, dov'io miro,
veggio scolpito el viso di costei.

Tu 'l de' saper, po' che tu vien con lei
a torm'ogni mie pace, ond'io m'adiro;
né vorre' manco un minimo sospiro,
né men ardente foco chiederei.

– La beltà che tu vedi è ben da quella,
ma cresce poi c'a miglior loco sale,
se per gli occhi mortali all'alma corre.

Quivi si fa divina, onesta e bella,
com'a sé simil vuol cosa immortale:
questa e non quella agli occhi tuo precorre.