ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Κάποιες ώρες στοχάζομαι την αμφι-κατάσταση:
  είν’ η ζωή κι ο θάνατος αστραφτερό συνάλλαγμα.
Χειρισμοί του συνθέτη—: εργαλεία της δόξας του Δία.
Η αποτυχία μου σ’ αυτό τον κόσμο κάτι μοιάζει
  με του άσπιλου Σωκράτη την επιτυχία στο κώνειο.
/ Παραλείπω τα πιότερα της πικρής αλαζονείας /.
  Η Φυσική (τόειπα κι άλλοτε;) συρράπτει
τα λυπηρά της Στύγας αρπίσματα.
  Διορθώνοντας κάθε τόσο.
Ρήματα καυχήσεως στο περίλαμπρο αλτάρι
  που θυμιατίζουμε την Ανάλυση και τη Μέθοδο.
/ Η αρχαιότητα ήτανε μονόφθαλμη
  αυτό το νιώθετε τυχάρπαστοι; /
Δεν αναφέρθηκα, κυρία μου, στους επιστήμονες
  τους αγράμματους εννοούσα ποιητάδες...
Φωνάζοντας—: εσαεί το υποκείμενο, ζήτω.
  Τί είν’ αυτό που αισθανόμαστε;
Τί είν’ αυτό που ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης – δυάδα
  φρίκης ή βεβαιότητας, το ίδιο κάνει
στον α-νόητο Ιησού διαμήνυσαν, κάτι που δεν υπάρχει,
  και υπάρχει μη υπάρχοντας ωσάν γλώσσα;
Είν’ ένα είδος τού Είναι εκείνο το ρημάδι το μη-Είναι.
Ναν τα κάνουμε λοιπόν επιφωνήματα και τα δύο.
  Στην υφήλιο—: γενέτειρα μορφών ερωτήματος
ναν τα κάνουμε ατράνταχτο βλέμμα εξουσίας.
  Νέγρικη θα ’θελα τώρα μουσική στο γραμμόφωνο.

Από την ποιητική συλλογή: «Ο ζήλος του μη-σχετικού με παροράματα» (1980).

Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄ (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνα 1994,  σ. 114.