ΜΕ ΡΟΔΙΩΝ ΓΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΕΡΩΔΙΩΝ ΒΥΘΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΓΡΑΣΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΓΙΑΛΟΥ, Ή ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΜΕ ΡΟΔΙΩΝ ΓΛΕΥΚΟΣ ΚΑΙ ΕΡΩΔΙΩΝ ΒΥΘΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΓΡΑΣΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΓΙΑΛΟΥ, Ή ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ

             Y luego a las subidas
             cavernas de la piedra nos iremos
             que están bien escondidas,
             y allí nos entraremos,
             y el mosto de granadas gustaremos.

                    San Juan de la Cruz

Το κάλλος είναι καθρέφτης περιέχων ψιχία ψυχής υπερπολύτιμα σαν αποθήκη επαρκής στο άγριο καταχείμωνο. Ελισσόμενο δε συνήθως γύρω από κάποια τυχαία σκεύη, γύρω από κάποια ρέμβη ούτως ειπείν αλεατορική, περιελίσσεται περαιτέρω στης περισυλλογής τούς θάμνους, και λάμνοντας νύχτα μάς σηκώνει στα φτερά των πόντων του, αναμοχλεύει τις εικόνες των εδώ απόντων πόθων μας, πείθει πρώτα τις καρδιές μας για τα ήθη και για τους δαυλούς των εσομένων και για τους κορυδαλλούς των ακρωρειών, κι έπειτα στα πανύψηλα εκείνα – μια στιγμή, όμως!… για μια στιγμή!... Να μην παρασυρθώ εξ αρχής και λησμονήσω (δεν πρέπει, όχι, δεν πρέπει!) να αναφέρω το δροσερό χορτάρι στην κώχη της αβύσσου που ποτίζεται απ’ το γυάλος του καθρέφτη σαν βυθίζεται σε άλλου καθρέφτη την θάλασσα και γίνεται στόμα από νερό που ορέγεται να λαλεί στο άπειρο διαλαλώντας ωραίες χλόες, ακρίδες αμελείς και ακροβατούντα μέλη. Το δροσερό χορτάρι της αβύσσου έχοντας εμείς, λοιπόν, διαρκώς στον νου θα ρθεί έπειτα και η στιγμή που σ’ εκείνα τα πανύψηλα –ως ήδη ελέχθη– σπήλαια της πέτρας θ’ ανεβούμε. Παλμοί αλμυροί θα κροτούν αλληλοδιαδόχως με μυκηθμούς ανέμων στους ηθμούς των ανεμών και κάτι βόλια σαν μέτρα αδίδακτα ή αδέσποτα θα ληφθούν και θα κρατούν σε περβόλια με αγέννητα ακόμη μπαχάρια και βεβαίως sans maître περγαμηνές περικλείουσες έγκατα ως επί το πολύ λιθώδη και απαστράπτοντα.  Η πέτρα λάμπει σαν αχάτης, μας ετραγούδαε ο ποιητής – δεν το θυμάσαι;… έστω εμπειρικώς, esto memor, δεν μπορεί να μην το θυμάσαι εσύ… δεν γίνεται να μην θυμάσαι εσύ who was who ο μέγας θαλαμηπόλος του μυχού και εν ταυτώ δελφινολάτρης στου κάλλους το μαντείο και αλλαχού! Και αν ακόμα πρόκειται (που δεν πρόκειται) για λόγια που είναι πολύ καλά κρυμμένα (: κάτι σαν τη φύση, που τρελαίνεται να κρύβεται μες σε φθορές και τάξεις χρονικές και που μας τρελαίνει κι εμάς, κάνοντάς μας αθύρματα στων καλυβιών, στων φαβελλών τη σβήση ή και ασύρματα θροΐσματα βελών εν πτήσει), τούτο δεν σημαίνει σώνει και καλά πως δεν θε να τα φέρουμε εμείς στο φως. Ασφαλώς και θα τα φέρουμε και θε να τ’ αποκαλύψουμε εμείς στο φως και στο πυρ ώσπερ μαρμαίροντα φαρφούρια και φωστήρες ούρειους και εκεί θα μπούμε μέσα, σε βάθος μέγα, σε πηγάδι εκρηξιγενές, σε φρέαρ μέσα εκρηκτικό, και το μαγνάδι θαν τους σύρουμε να βγει όπως καληώρα σέρνει τα εμπόδια της στην άμμο εδώ μπροστά μας τωραδά η αυγή του μπάτη, και επί τέλους και των ροδιών το γλεύκος θ’ απολαύσουμε, που είναι και το μέγα μήνυμα, γιατί τον έχουμε δουλέψει εμείς καλά τον κόπο μας κι επάξια και οι κώπες μας στεγνώνουν στην ακτή έχοντας συνάξει ως συμπαραστάτριές τους του ήλιου τις υγρές από το κλάμα ροδοδάκτυλες και βασιλεύουσες ακτίδες.