ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

 

JULIEN GRACQ

 

ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

 

Σ’ ένα μεγάλο ανάκτορο με διαδρόμους νεφελώδεις — από μπροστά οι προοπτικές του ήλιου και των ομιχλών, σήμερα μάλιστα το εωθινό τραγούδι του ήλιου στις όχθες της καταχνιάς που σκίζονται πάνω στ’ ακρωτήρια με τους φάρους, ένας αέναος Νοέμβρης με νεροποντές που τραγουδούν, με χαμένα πουλιά που με μια και μόνο κραυγή τους μπορούν κι αποδιώχνουν τη θάλασσα, — από πίσω χλόες σπιτικές με κοτέτσι και οπτική πρόσβαση στο γκαζόμετρο — εκεί ακριβώς αποσύρθηκα κι εγώ, επί εβδομάδες και  βδομάδες, για να εξασφαλίσω δωρεάν διακοπές, πάρτι απολαυστικά, μάχες με έναν εναντίον ενός που πολλαπλασιαζόταν όμως κάθε φορά σαν παιχνίδι κατόπτρων, σαν προοπτικές που σου ξεγελάνε το μάτι. Τούτη την ιδιαίτερη μέρα οι μαίανδροι των γείσων φιλοξενούσαν όσα μνημεία είχαν χτυπηθεί απ’ τις παλίρροιες. Τα μόνα εναπομείναντα έπιπλα ήσαν εξάντες, σφαίρες με μεσημβρινούς, κάτι στρεβλωμένοι αστρολάβοι και γενικώς ό,τι μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση ο οιοσδήποτε σκεπτόμενος εγκέφαλος σχετικά με τη συντριπτική πρόβλεψη μιας σειράς ημερών που έρχονται να συμφωνήσουν με τον δείκτη του ημερολογίου. Τις ημέρες με πολύ άψητη ηλιοφάνεια μια ταπετσαρία από ομίχλες απλωνόταν στα δοκάρια, από δε το αρχιτεκτονικό βαρίδι των καλουπιών κρεμόταν για στέγνωμα η όμορφη μπουγάδα των μακρινών τρικάταρτων καραβιών, μια πολυτέλεια από βατίστες βαριές σαν μπροκάρ, από σκίαστρα άυλα και εξόχως φαντασματικά, όντας άνευ ετέρου πολυτέλεια φλομωμένη, κοιλαρού, τεράστια σαν το βερνικωμένο ερμάρι με τα κατσαρολικά, απ’ όπου ξεπηδούν τα μακριά κι ανοικονόμητα σάβανα του καλού καιρού, το δε ανάκτορο έπλεε σ’ ένα διάκενο υφιστάμενο μεταξύ ποικίλων πλανητών, σ’ έναν αιθέρα γονιμοποιημένο που είχε τα στήθη του διάπλατα ανοιχτά, και διέθετε σωρούς ιστών, αλλά κι ένα μέλστρομ που δέρνει αλύπητα οτιδήποτε ασπρίζει, πρωτίστως όμως τη γιγαντιαία αναιδημοσύνη σου να παρατάς οπουδήποτε, εική και ως έτυχε, τους πέπλους του νυμφώνος.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.