Η ΣΕΙΡΗΝΑ ΚΙ Ο ΚΑΡΑΜΠΙΝΙΕΡΟΣ

 

FEDERICO GARCÍA LORCA

 

Η ΣΕΙΡΗΝΑ ΚΙ Ο ΚΑΡΑΜΠΙΝΙΕΡΟΣ

(απόσπασμα)

 

              Στον Γκιγιέρμο δε Τόρρε

 

Το σκαληνό τοπίο που παντού έχει αφρούς, λιοστάσια,

μες στο σκληρό γαλάζιο κόβει την κατατομή του.

Βαθύ ένα φως χωρίς καν γάζα ομίχλης ξεπετιέται

σαν των γυμνών κολυμβητών τις ροδαλές τις πλάτες.

 

Φτερά λινά, βαρκούλες και γοργόνες, να τα ανοίγουν.

Δελφίνια στη σειρά σε γέφυρες πεσμένες παίζουν.

Το στρογγυλό φεγγάρι της εσπέρας σκάει μύτη

στον λόφο τον αγνό με βάλσαμα και με ψιθύρους.

 

Οι ναυτικοί στην άκρη του γιαλού όλο τραγουδάνε

τραγούδια με μπαμπουδοκάλαμα, ρεφραίν με χιόνια.

Οι χάρτες οι παράταιροι στα μάτια τους γυαλίζουν:

Περού σκοτεινισμένο, Κίνα δίχως θρόους ανέμων.

 

Κορνέτες χάλκινες μπερδεύουν τα κορδόνια οπού ’χουν

στου μακρινότερου ουρανού το ρόδινο το μήλο.

Κορνέτες χάλκινες – τις παίζουν οι καραμπινιέροι

στη μάχη με τη θάλασσα και τους θαλασσινούς της.

 

Η νύχτα μάσκα εφόρεσε τομάρι μουλαρήσιο

και καταφτάνει με αγκωνιές στις βάρκες, στα λατίνια.

Η χάρη ολόσωμη στα ερέβη μέσα κολυμπάει

και χάνει η θάλασσα αρετές χρυσές και την αιδώ της.

 

Ω μούσες μπαλαρίνες με παντρύφερα τα πόδια,

σε τριάδες όμορφες, πατάτε τη δροσιά στη χλόη.

Δεχθείτε εμένα τις σπονδές μου· δώστε στον αέρα

εννιά τραγούδια νά ’ναι χώρια και μία μόνο λέξη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.