ΕΡΩΣ

 

RAINER MARIA RILKE

 

ΕΡΩΣ

 

Με μάσκες! Ναι, με μάσκες, να τυφλώνεται ο έρως!

Και ποιος ν’ αντέξει την αστραφτερή του όψη,

όταν καμπή του θερινού ήλιου ερθεί ελευθέρως

προαύλημα εαρινό στη μέση να διακόψει;

 

Και της αδολεσχίας μονομιάς το σφρίγος

σε σοβαρότητα το αλλάζει… Κάτι δείχνει

αυτό, καθώς το ανώνυμο βουτάει ρίγος

και στους αδολεσχούντες σαν ναό το ρίχνει.

 

Χαμένοι, ω! Εσείς οι αναπάντεχα χαμένοι

σφιχταγκαλιάζετε ό,τι θείον έχει γίνει!

αλλάζει η ζωή κι εγεννήθη η ειμαρμένη,

ενώ οδύρεται στα σωθικά σας κάποια κρήνη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΣΜΑ ΕΩΘΙΝΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

RAINER MARIA RILKE

 

ΑΣΜΑ ΕΩΘΙΝΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

Η κλίνη ετούτη μην δεν μοιάζει τάχα με ακρογιάλι,

με μιαν ακτογραμμή, όπου οι δυό μας έχουμε πλαγιάσει;

Τοα δυο στητά σου στήθη είναι ό,τι βέβαιο, που πάλι

Την αίσθησή μου σε ίλιγγο την έχουν ξεπεράσει.

 

Και τούτ’ η νύχτα με όλες τις φωνές της, όπου κτήνη

ουρλιάζουν και άγρια ζώα και ξεσκιούνται απ’ την εσπέρα,

μην δεν μας είναι φρικαλέα ξένη; Κι έτσι εγίνη:

ό,τι έξω ψηλά αργό ανεβαίνει και το λένε ημέρα

μας είναι τάχα κατανοητότερο από εκείνη;

 

Εμείς θε  νά ’πρεπε ο ένας μες στον άλλον να πλαγιάζει

παρόμοια με τους στήμονες γύρω απ’ τον ύπερό τους:

παντού πολλαπλασϊασμένο το άμετρο του σκότους

χωρεί και θημωνιάζεται και πέφτει· μας σκεπάζει.

 

Μα ενόσω εμείς, τα σφιχταγκαλιασμένα δύο ημίση,

κοιτάμε να μη δούμε τί κυκλοτερώς σιμώνει,

αυτό ίσως ή από σένα ή από μένα έξω βγει ή σκιρτήσει,

αφού τις δυό ψυχές μας προδοσία κραταιώνει

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

 

ΕΡΙΚ ΚΛΑΠΤΟΝ, ΕΦΗΒΟΣ ΕΤΩΝ 76

 

ΕΡΙΚ ΚΛΑΠΤΟΝ, ΕΦΗΒΟΣ ΕΤΩΝ 76

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

 

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΕΣΠΕΡΑ

 

RAINER MARIA RILKE

 

ΕΣΠΕΡΑ

 

Η εσπέρα αλλάζει αργά τα ενδύματά της, με τις ώρες,

και στα κλαριά των γερασμένων δέντρων τα κρεμάει·

κι εσύ κοιτάς και βλέπεις: σε αποχαιρετούν οι χώρες –

και η μια ενώ πέφτει, η άλλη προς τους ουρανούς τραβάει·

 

σ’ αφήνουνε να μην ανήκεις πλήρως σε καμία

ή να μετέχεις σκότους σαν το σπίτι που σωπαίνει ή

να μην ξορκίζεις βέβαιος την τάξη την αιωνία

σαν ό,τι γίνεται άστρο και τις νύχτες ανεβαίνει –

 

και θα σου αφήσουν τη ζωή σου (αφάτως μπερδεμένη)

δειλή, μα και γιγαντιαία, που να ωριμάζει ξέρει

τη μία έτσι αντιληπτή, την άλλη περιορισμένη,

να γίνεται άλλοτε λιθάρι και άλλοτε αστέρι.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.