FEDERICO GARCIA LORCA
ΜΕΓΑΛΗ
ΑΡΚΤΟΣ
Ήμασταν
επτά.
Πού
είμαστε;
Πόσο λυπάμαι
να βλέπω την
άμαξα
χωρίς ηνίοχο,
χωρίς τους ίππους.
Στον ουρανό
είναι πόνος
γλυκός να
βλέπεις όνειρο
μια στράτα
ολόχρυση
και του
Βορρά τα άλογα.
Πάνω στο
μαύρο κρύσταλλο,
για πές μου τί
θα κάνεις, άμαξα,
όταν θά ’χεις
τ’ αστέρια σου όλα σκουριασμένα
απ’ τους
καιρούς και τις βροχές τους;!
Ποτέ σου, αλήθεια,
δεν εσκέφτηκες
να τα
σκεπάσεις;
Πώς θά ’θελα
να σε κρεμάσω
σε δυό
μεγάλα άσπρα βόδια!
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου