ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ


ΠΟΙΗΤΙΚΗ α΄
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Δεν θα το κρύψω, θα τ’ ομολογήσω
έργο της δικής μου της ζωής στάθηκε η μίμηση.

Εγώ, για να εξηγούμαστε
και ίππους χρεμετίζοντας και ταύρους μηκωμένους
και θάλασσαν κτυπώσαν και βροντάς
θα βάλω στα ποιήματά μου
και δεν θα παραλείψω των ανέμων τις ριπές
των σκύλων, των προβάτων και ορνέων τους
  φθόγγους
ογκανητά, κοάσματα, βελάσματα
των κουφονόων ορνίθων τα φύλα, τα έθνη των
  αγρίων θηρίων
το βουητό της λεωφόρου, των κρεματορίων
  τους καπνούς.

Ας μ’ εξορίσουν από την πολιτεία τους
οι εραστές της ουτοπίας,
εγώ έχω τη δική μου την πατρίδα
εδώ κρώζουν οι πελαργοί, μελωδούν οι κύκνοι
και πεταρίζουν εσαεί στη Δυοβουνιώτου και
  Τζαβέλλα,
σκαλώνουν στα μπαλκόνια τους πεισματικά
κρύβοντας απαλά με τις φτερούγες τους
από τις σφαίρες του Δεκέμβρη
τη Στέλλα του Γαβρίλη, τα παιδιά του Ωδείου
τα χαμίνια με τους χωματένιους βώλους και
  τα γκαζοζέν.

Κανένας θεωρητικός της ουτοπίας
Δεν θα μπορέσει να μ’ εξορίσει από τη
  δική μου χώρα
Δεν θα παραβιάσει το άβατο των ποιητών.


*******************************


ΠΟΙΗΤΙΚΗ β΄
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Ας με καταδικάσουν σε αειφυγία
οι εραστές της ουτοπίας.

Ουρανός και λίκνο είναι για μένα
ένας δρόμος ασήμαντος
στην καταχνιά κάποιου ανήλιαγου Δεκέμβρη,
οδόσημο και οδοδείκτης
ο χωματένιος βώλος που κυλάει και χάνεται,
το αγόρι εκείνο που χαράζει αδέξια
πρώτη φορά με το κοντύλι του στη μαύρη πλάκα
το επίσημό του όνομα, καμαρώνοντας, Αναστάσιος.

Τα υπερουράνια δώματα της ουτοπίας
αυτά δεν τα γνωρίζω, ούτε γύρεψα ποτέ μου
  να τα προσκυνήσω.


Από το βιβλίο: Τάσος Γαλάτης, «Κάθοδος», Τυπωθήτω, Αθήνα 2011, σελ. 44-45.