JUAN LARREA
ΣΑΡΚΙΚΗ ΟΔΟΣ
Θα έβρεχε και με τον παραμικρό ακόμα δισταγμό του οποιουδήποτε πουλιού. Αλλά βρέθηκαν πολύ μόνοι τους για ν’ απομακρύνουν τις υποψίες του φωτός, και όχι τόσο έξω από την ιδιοσυγκρασία μου, αλλά όσο είναι πάντα σε θέση ο όποιος τυφλός να πιστέψει. Αντίθετα, εδώ κι εκεί, ανάμεσα στις νίκες του καύσωνα και στις δάφνες που βλάστησαν χωρίς κανέναν περιορισμό πέραν ενός ανομολόγητου πόθου, ενέσκηψαν σμήνη μυγών που διασκορπίζονταν σαν τα τυποογραφικά στοιχεία των εφημερίδων στο τέλος της μέρας. Το ποτάμι του δειλινού είχε τσαλακώσει την εικόνα σου και δεν μπορούσε πια να την ξεριζώσει απ’ το στήθος μου χωρίς ν’ αναγκαστεί να διαλέξει ανάμεσα στο να σε κάνω να χαμογελάσεις ή να πέσεις στον γκρεμό ή τουλάχιστον χωρίς να την περιβάλλει με χλόες προσβολών που απαγορεύονται σε όλους όσοι δεν μπορούν να καταντήσουνε σκλάβοι. Τα ποδαράκια μου κινητοποιώντας τριφύλλια στη συζήτηση των εποχών, τα ποδαράκια που λιάζονται λιγάκι στον παλιόδρομο και στην εύγλωττη έλλειψη σανδαλιών αποτελούν μέρος των χειρονομιών των δέντρων που ξεμένουν υπανάπτυκτα, μακριά, πολύ μακριά και πίσω, και υπόκεινται στην τόσο κακομασκαρεμένη θέληση του πουνέντε.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου