JOSÉ MARÍA DE LA ROSA
ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΕΙ ΕΝΑΣ ΒΙΑΙΟΣ ΣΙΦΟΥΝΑΣ
Από τα χείλη μου μεταναστεύει ένας βίαιος σίφουνας
κι αιμορραγεί το βουνό, που ανακαλύπτει ξηλωμένη
τη φευγαλέα σπίθα,
πατώντας το χιόνι με τα ξερά δέντρα
σαν θαλάσσιους θυσάνους, που επιστρέφουν κουφοί
και ανίκανοι να καταστρέψουν την πέτρα,
την απόπειρα ξεκαμωμένων χρωμάτων.
Διαλύεται ο χώρος
στο ατσάλινο βάθος του,
οι λέξεις-φολίδες λάμπουν ομοφώνως.
Υπάρχει τραγωδία στις θάλασσες
στο ήσυχο στήθος τους όπου οι ακτινοβολίες
ντύνουν αλλιώς το κοράλλι,
σαστισμένο το αστέρι γυρεύει το λησμονημένο τέναγος
ή το ανεξιχνίαστο χάσμα,
τρέμει ο σταθερός χυμός της λειωμένης πάχνης
και στο μακρινό βουνό το αγκαλιασμένο από καπνό
γονατισμένο το δέντρο παραδίδει στη φωτιά το κορμί του.
Όταν σκιά και σιωπή κοιμούνται στους πλανήτες
και επιστρέφω στη μοναξιά μου για να περιπλανιέμαι στα χαμένα,
ο επιθανάτιος ρόγχος που κατακλύζει τα πράγματα και τους ανθρώπους
είναι στάχτη αμετάβλητη που ουδέποτε ολισθαίνει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου