ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΠΟΙΗΜΑ

JORGE LUIS BORGES

ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΠΟΙΗΜΑ

Σκέπτομαι τον λιτό και πουριτανικό ουρανό
των μοναχικών και των χαμένων φώτων
που τόσες και τόσες νύχτες θά ’δε ο Έμερσον
στα χιόνια μέσα και στην αυστηρότητα του Κόνκορντ.
Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα.

Και ο άνθρωπος είναι αμέτρητος. Οι αναρίθμητες

γενιές πτηνών και εντόμων,

του ένστικτου ιαγουάρου και των ερπετών,

των κλαδιών που πλέκονται και συμπλέκονται,

του καφέ, της άμμου και των φύλλων, όλα αυτά

καταθλίβουν τα πρωινά και κατασπαταλούν

τον άχρηστο μικροσκοπικό τους λαβύρινθο.

Ίσως το κάθε μυρμήγκι που πατάμε
να είναι μοναδικό ενώπιον του Θεού, που το ορίζει
να εκτελέσει τους συγκεκριμένους
νόμους που διέπουν τον περίεργο κόσμο Του.
Αν δεν ήταν έτσι, τότε ολόκληρο το σύμπαν
θα ήταν λάθος και χάος επαχθές, ασήκωτο.
Οι εβένινοι και υδάτινοι καθρέφτες,
ο επινοητικός καθρέφτης των ονείρων,
οι λειχήνες, τα ψάρια, τ’ άσπρα κοράλλια,
οι διαδοχές των χελωνών στον χρόνο,
οι πυγολαμπίδες μιας εσπέρας και μόνο,
των αροκαριών οι δυναστείες,
τα χαραγμένα γράμματα στη ράχη των βιβλίων
που δεν μπορεί η νύχτα να τα σβήσει, όλα τούτα

αναμφίβολα δεν είναι πράγματα

λιγότερο προσωπικά και αινιγματώδη
από εμένα που όλο τα συγχέω. Και δεν τολμώ
να κρίνω τη λέπρα ή τον Καλλιγούλα.

  Σαν Πάμπλο 1970

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.