ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΟΥΣΕ ΤΟ ΑΣΤΡΟ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΟΥΣΕ ΤΟ ΑΣΤΡΟ

Το καρπούζι μού πάγωνε τα δόντια κι έμενε
Η Ελένη μισάνοιχτη όσο διαρκούσε το άστρο

«Αυτό που βλέπεις είναι το βάρος του βουνού
Βγαλμένο στην εσάρπα με τις έξι Χίμαιρες

Αυτός εκεί ο κομήτης Φελσφεβόρ
Χρόνους πολλούς πριν φτάσει και μοιάζει ακόμη του Χριστού

Στο πρόσωπο και στη χαρά που κάνει ο άνεμος πριν σβήσει

Αυτή με τα μαλλιά σαν κέρας είναι ο πυρετός
Που θα γυαλίσει τα παιδιά και ίσως τα πάρει

Και αυτά οι κλωστές στην άμμο της γαλήνης
Θα ιδούμε ακόμη και άλλα
Θα φανεί μια στιγμή ο Ερμής Τρισμέγιστος

Κάτω απ’ τους τσίγκους με τη συννεφιά και με το φθόριο

Ή μπορεί ν’ ακουστεί και η φυσαρμόνικα
Μαύρη στο μαύρο και που δεν εξηγιέται.»

Και τα’ άστρο διαρκούσε όσο η Ελένη κοίταζε
Και το καρπούζι πάγωνε τα δόντια.

Από την ποιητική συλλογή: «Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά» (1971).

Από το βιβλίο: Οδυσσέας Ελύτης, «Ποίηση», Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2002, σελ. 225-226.