Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Πολυξένη

VICENTE ALEIXANDRE

Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

Γεννήθηκα μια νύχτα καλοκαιρινή

σε δύο παύσεις ανάμεσα. Μίλα μου: σε ακούω.

Γεννήθηκα. Πού νά ’βλεπες τί αγωνία

απεικάζει το φεγγάρι και χωρίς καν να προσπαθήσει.

Γεννήθηκα. Η ευτυχία ήταν τ’ όνομά σου.

Κάτω από μια λάμψη ελπίδα, ένα πουλί

Να φτάσω, έφτασα. Η θάλασσα ήτανε παλμός,

η παλάμη κάποιου χεριού, ένα χλιαρό μετάλλιο.

Οπότε δεν αποκλείεται πλέον να υπάρχουν

τα φώτα, οι θωπείες, το δέρμα, ο ορίζοντας,

αυτό το να λέω λόγια δίχως λόγο ή νόημα

που κυκλώνουν σαν αφτιά, κοχύλια,

σαν λοβός ανοιχτός που ξημερώνει

(άκου, άκου) μέσ’ απ’το φως το χιλιοτσαλαπατημένο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.