ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ARMAND SULLY PRUDHOMME

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Μαύρα, γαλάζια, ωραία κι αγαπημένα

μάτια αναρίθμητα που εβλέπαν την αυγή,

κάτω από μάρμαρα ‘κείνται» αποθεμένα

κι ας βγαίνει ο ήλιος πάντα εδώ στη γη.

Οι νύχτες πιο γλυκιές παρ’ όσο οι μέρες

κάναν τα μάτια νά ’χουν μαγευθεί,

λάμπουνε πάντα τα’ άστρα στους αιθέρες,

σκοτάδι όμως στα μάτια έχει απλωθεί.

Να πεις πως έμειναν τυφλά θά ’τανε ψέμα,

Δεν είναι κάτι τέτοιο δυνατό!

Κάπου στ’ Αλλού θ’ απόθεσαν το βλέμμα,

σ’ εκείνο που το λένε αθώρητο.

Κι όπως τ’ αστέρια, που χάνονται σα δύνουν,

χωρίς να φύγουνε ποτέ απ’ τον ουρανό

έτσι κι οι κόρες των ματιών μπορεί να σβήνουν

με θάνατο όμως όχι αληθινό:

Μαύρα, γαλάζια, ωραία κι αγαπημένα,

μάτια που εμείς σφραγίζουμε στη γης,

πέραν του τάφου βλέπετε ανοιγμένα

τη λάμψη μιας ατέλειωτης αυγής.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας.

Από το βιβλίο: Αλέξανδρος Μπάρας, «Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση - Μεταφράσεις», Εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα 1986, σελ. 53.

************

LES YEUX

Bleus ou noirs, tous aimés, tous beaux,

Des yeux sans nombre ont vu l'aurore ;

Ils dorment au fond des tombeaux,

Et le soleil se lève encore.

 

Les nuits plus douces que les jours

Ont enchanté des yeux sans nombre ;

Les étoiles brillent toujours

Et les yeux se sont remplis d'ombre.

 

Oh ! qu'ils aient perdu le regard,

Non, non, cela n'est pas possible !

Ils se sont tournés quelque part

Vers ce qu'on nomme l'invisible ;

 

Et comme les astres penchants

Nous quittent, mais aux cieux demeurent,

Les prunelles ont leurs couchants,

Mais il n'est pas vrai qu'elles meurent  :

 

Bleus ou noirs, tous aimés, tous beaux,

Ouverts à quelque immense aurore,

De l'autre côté des tombeaux

Les yeux qu'on ferme voient encore.