ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΖΩΤΟΣ
ΧΡΥΣΑΦΙ ΚΑΙ ΝΕΡΟ
Κορμί ποτάμι σε
ηπειρώτικα βουνά
τα μάτια σου φεγγάρι
πυρωμένο σίδερο
Ακούω το μέταλλο
του στήθους στα σεντόνια
κι είν’ η καρδιά
σου ελάφι
πάχνη της αυγής
στην άσπρη μου
παλάμη πέντε μήνες
Τρομάζω όταν δεν
έρχεσαι στον ύπνο μου
Καίω φλιτζάνια
μαύρα και παγόνια
Τα χέρια σου φόβος
τρυγονιού σε λεύκα κίτρινη
ανάσα μου αλάβαστρος
και πυρετός
Σου γράφω με τα
δάχτυλα πληγές
Σβήνω στα χείλη
σου τη μοναξιά μ’ εαρινή βροχούλα
Έχω μαχαίρια και
καρφιά στα χέρια μου
αρώματα νυχτερινά
Το γέλιο σου
χρυσάφι και νερό
κι ο θάνατος μια
μαύρη πεταλούδα
Μού ’δωσες την
καρδιά σου βάλσαμο στις φλέβες μου
τη μέση σου
σφαγμένο άλογο με κελεηδίσματα πουλιών
Το δέρμα λαβωμένο
από τ’ αηδόνια
Από το βιβλίο:
Αποστόλης Ζώτος, «Πέπλα αίματος», Εκδόσεις Ελεγείο, Κόνιτσα 1987, σελ. 11.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου