RENÉ
CHAR
ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ
Σαν το τραγούδι της φάσσας όταν
επίκειται μπόρα – Ο αέρας πασπαλίζεται βροχή, ήλιο αποβροχάρη που συνέρχεται –,
κι εγώ ξυπνάω πλυμένος· καθώς σηκώνομαι, λυώνω· τον πρωτόβγαλτο τρυγώ ουρανό.
Ξαπλωμένος και
ακουμπώντας επάνω σου, σου τρώω την ελευθερία. Συμπαγής σβώλος είμαι χώματος
που αποζητάει, που διεκδικεί το άνθος του.
Να υπάρχει
αναρωτιέμαι λαιμός άλλος λαξευμένος από τον δικό σου πιο ακτινοβόλος; Η ερώτηση
είναι θάνατος!
Της ανάσας σου η
φτερούγα αφήνει ένα πούπουλο να πέσει πάνω στα φύλλα. Η ιχνογραμμή του έρωτά
μου κυκλώνει τον καρπό σου, τον ρουφάει μετά.
Διατελώ στη χάρη
της όψης σου και τη σκεπάζουν με χαρά τα ερέβη μου.
Τί καλή η κραυγή
σου – τη σιωπή σου μού δωρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου