ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΟΛΑ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΗΛΙΑΣ (1982)

ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΟΛΑ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ

Διότι πάλι δεν θά ’μια

στις λεύκες το άφθαρτο ασήμι,

χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας.

Δεν θά ’μαι του δειλινού η αγκαλιά,

η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης,

τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,

να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου

φτάσει το γέλιο ως τη νύχτα της μητέρας

και στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψει

άγγιγμα των χεριών της.

Διότι πάλι δεν θά ’μια λάμψη χάδι των νερών

ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή,

ο ήχος, η απόκρισή του.

Δεν θά ’μια η αόρατη σκέπη του ύπνου

στα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιά

κισσός στα χέρια, στον λαιμό

της πιο λευκής ημέρας.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,

να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου

ανοίξω χώρο μες στην νύχτα και για μένα

κι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχει

γίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι.

Από το βιβλίο: Αλέξανδρος Μηλιάς, «Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων», Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2014, σελ. 9.