EUGENIO
MONTALE
ΤΑ ΕΝΩΤΙΑ
Σβήνουν ολοένα οι ίσκιοι των πτήσεων μες στα νερά
του καθρέφτη. (Ούτε ίχνος καν απ’ τη δική σου.)
Πέρασε και το σφουγγάρι και κυνήγησε τις άοπλες
λάμψεις έξω απ’ του χρυσού κατόπτρου τον κύκλο.
Τις πέτρες σου, τα κοράλλια, την πανίσχυρη εξουσία
που σε απάγει αναζητούσα· και διώχνω να φύγει
τη θεά που δεν σαρκώνεται, τους πόθους φέρνω
ίσαμε εκεί που δεν τους καίει η αστραπή σου.
Έξω τρίζουν έλυτρα, τρίζει, το τρελό τρίζει
ξόδι γνωρίζοντας πως δυό ζωές τώρα πια δεν μετράνε.
Στην κορνίζα γυρνούν και πάλι οι μαλακές
μέδουσες της εσπέρας. Το είδωλο το δικό σου
θα έλθει από κάτω: εκεί, στους λοβούς σου, άσαρκα
δυό χέρια τρέμοντα σου κρεμάνε τα κοράλλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου