Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΡΩΤΑΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΟΥΕΝΚΑΣ

FEDERICO GARCÍA LORCA

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΡΩΤΑΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ

ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΟΥΕΝΚΑΣ

Η πόλη σ’ άρεσε, για πες, που με σταλαγματιές

τη σμίλεψαν νερά στη μέση εκείνου του πευκώνα;

Μην είδες όνειρα και πρόσωπα και οδούς από ’να

οδύνης τείχος που ο αέρας δέρνει με καμουτσικιές;

Του ερειπωμένου φεγγαριού τις γαλανές ρωγμές

τις είδες να τις βρέχει ο Χούκαρ σαν λαλούσα αηδόνα;

Την πέτρα την αλλούτερη ως ερωτική κορώνα

τη φίλησαν τα δάχτυλά σου εκεί στις μουσμουλιές;

Εμένα με θυμήθηκες, σαν βγήκες στα σκοτάδια

εκείνης της σιωπής που τυραννάει τα ερπετά μου,

και τά ’χουν σκιές και γρύλλοι μπαγλαρώσει σε κελιά άδεια;

Στον διάφανο αέρα, πες, δεν είδες, άραγε, ερωτά μου,

τη ντάλια που όλο ανθίζει στους νταλκάδες και στα χάδια

και που την έστειλε σ’ εσένα μοναχά η καρδιά μου;

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.