PAUL VALÉRY
ΤΟ
ΦΙΛΙΚΟ ΔΑΣΟΣ
Σκεφτήκαμε
καθάρια πράγματα και αγνά
στο
πλάι ο ένας του αλλουνού στου δρόμου όλο το μάκρος,
πιασμένοι
χέρι-χέρι περπατούσαμε άκρως
αμίλητοι…
κι ολόγυρα άνθη σκοτεινά·
και,
ναι, είχαμε βηματισμό αρραβωνιασμένων
στη
νύχτα την πρασινωπή των λιβαδιών·
και
τρώγαμε από τον καρπό των ξωτικών:
απ’
τη σελήνη, την καλή των σαλεμένων.
Μετά
πεθάναμε κι οι δυό στη χλόη – μακριά
πολύ,
ολομόναχοι, στη σκιερή αγκαλιά
αυτού
του φιλικού μας δάσους μ’ αίσιους θρόους·
κι
εκεί ψηλά, στ’ απέραντο το φως, στητοί
βρεθήκαμε
να κλαίμε με τρομώδεις γόους,
ω
της σιωπής μου συνοδεία αγαπητή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου