Η ΚΑΤ’ ΕΠΙΦΑΣΙΝ ΝΕΚΡΗ

PAUL VALÉRY

Η ΚΑΤ’ ΕΠΙΦΑΣΙΝ ΝΕΚΡΗ

Τι ταπεινά, τι τρυφερά στο θελκτικό σου μνήμα

  που δεν το συγκινεί ούτε αγέρος κύμα,

όπου ίσκιους, μα και μισεμούς και αγάπη ασωτεμένη

  η χάρη σου διαπλάθει η κουρασμένη,

πεθαίνω εγώ, πεθαίνω επάνω σου, ναι, ξεψυχάω.

Τον τάφο σου τον χαμηλό όμως μόλις συναντάω

και το κλειστό του μάκρος με τις τέφρες με καλεί,

τούτη η νεκρή, που ’ναι νεκρή, ξαναποκτάει ζωή

και ασπαίρει και τα μάτια ξανανοίγει, με φωτίζει

και με δαγκώνει πάντα, και καινή θανή μού ορίζει

  πολύ ακριβότερη απ’ τη ζωή.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.