ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Εσύ, ω κοινόν αυτάδελφον Ισμήνης κάρα,

μα τίποτα δεν νιώθεις τί θα πει κοινότης;

Μπορεί αδελφή να μη νοιαστεί τον αδελφό της

νεκρό και ακήδευτο; Γυναίκα ότ’ είμαι, τί άρα

να θέλει τούτο να σημάνει; Στην κρησάρα

τ’ αχώριστα να βάλω; Και μια ζωή δεσμώτις

της εξουσίας νά ’μαι, που για συνεργό της

την αδικία έχει; Ή κάνω λάθος; Σαστιμάρα

και φόβος σε κατέχει; – πές μου!...

              Πολυνείκη,

νεκρέ μου κι άθαφτε αδελφέ, όρκο να σε θάψω

ομνύω, κι ας με χώσουν όπου και μου ανήκει:

στο χώμα, πλάι σου νεκρή να ζω. Κι αν κλάψω,

από χαρά θε νά ’ναι, απ’ τη χαρά που δίνει

η ανθρώπεια και αίθρια του έρωτα δικαιοσύνη.