RENÉ
CHAR
ΥΠΑΚΟΗ
ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ
Στους
δρόμους της πόλης είναι η αγάπη μου. Μικρή σημασία έχει πού τραβά και πού
πηγαίνει περπατώντας στον κερματισμένο χρόνο. Δεν είναι πια η αγάπη η δικιά
μου, ο καθείς μπορεί να της μιλήσει. Καθόλου δεν θυμάται πιά· ποιός ακριβώς την
αγάπησε;
Γυρεύει
νά ’βρει ταίρι στο τάμα μέσα των βλεμμάτων. Ο χώρος που διατρέχει είναι η
πιστότητά μου. Σχεδιάζει την ελπίδα κι ανάλαφρη την ξαποστέλνει ’κεί απ’ όπου
ήρθε. Ηγεμονεύει δίχως να μεροληπτεί.
Ζω
στον βυθό της σάμπως ναυάγιο πανόλβιο. Εν αγνοία της, του αμπαριού του ο
θησαυρός είναι η μοναξιά μου. Στον μεγάλο μεσημβρινό, όπου εγγράφεται το δικό
της φτερούγισμα, η δική μου ελευθερία τη σκάβει βαθαίνοντάς τηνε συνέχεια και
συνέχεια.
Στους δρόμους της πόλης είναι η αγάπη μου. Μικρή σημασία έχει πού τραβά και πού
πηγαίνει περπατώντας στον κερματισμένο χρόνο. Δεν είναι πια η αγάπη η δικιά
μου, ο καθείς μπορεί να της μιλήσει. Καθόλου δεν θυμάται πιά· ποιός ακριβώς την
αγάπησε και ποιός από μακριά τηνε φωτίζει να μην πέσει;
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου