ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

RAFAEL OBLIGADO (1851-1920)

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Πνοές ανέμων τραγουδούν μες στη δασώδη

μορφή που παίρνει και ίπταται ο ήχος των κυμάτων:

το θρόισμα είναι των λευκών της ενδυμάτων

εκεί όπου ακροπατεί τ’ ανάλαφρό της πόδι.

Φως του άστρου που, όπως πέφτει η εσπέρα, τόντις

νομίζεις ντύνεται ετοιμόθανη χλωμάδα:

η τρυφερή είναι και λυπητερή γυαλάδα

που μες στους κρύσταλλους διαθλάται των ματιών της.

Σελήνη βγαίνει απ’ των νερών τη μήτρα, απ’ όπου

σιγά-σιγά αρχινά τη σιωπηλή της πτήση

στον ουρανό που υπέροχα έχει λαχταρίσει:

το ανάγλυφο είναι του πανστίλπνου της μετώπου.

Γλυκό νανούρισμα, που δεν μπορεί να κρύψει

από την περιστέρα του τον κρυφό τον πόνο

και μες στης σέλβας τη σιωπή αντηχεί, είναι μόνο

η αρμονική απαλή φωνή της σε άπιαστα ύψη.

Ανέφελοι ουρανοί στη γη σκορπούν και μένει

το φως με τη φωτιά ήλιου γόνιμου, μειλίχιου·

ανέφελοι ουρανοί του θάμβους του πιο μύχιου

είναι η αγάπη που μου δίνει η αγαπημένη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.