GÜNTER EICH
ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Μα ποιός θα ’θελε να ζει δίχως νά ’χει παρηγοριά απ’ τα δέντρα;
Τί ωραία να συμμετείχαν στον θάνατο!
Τα ροδάκινα μαζεύτηκαν, τα δαμάσκηνα παίρνουνε χρώμα,
ενώ κάτω απ’ των γεφυρών τις καμάρες βουίζει ο χρόνος.
Την απελπισία μου την εμπιστεύομαι σ’ ένα σμάρι αποδημητικά
πουλιά.
Αμέριμνο σταθμίζει το μερτικό του στην αιωνιότητα.
Οι πορείες του
φαίνονται πάνω στα πράσινα φυλλώματα
νά ’ναι σαν σκοτεινός εξαναγκασμός,
των φτερών του η κίνηση δίνει χρώμα στους καρπούς.
Που σημαίνει: έχουμε πάντα υπομονή.
Και ότι γρήγορα θ’ αποσφραγισθεί των πουλιών η γραφή,
τα διάφορα ορνιθοσκαλίσματά τους,
και ότι κάτω από τη γλώσσα μας εμείς θα έχουμε πια
τη γεύση που σου αφήνουνε τα πενηνταράκια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου