BERTOLT BRECHT
ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ
Τους γερανούς εκείνους κοίταξε τί τόξο εφτιάξαν!
Τα σύννεφα, που τους τυλίγουνε σαν άσπρη αιθάλη,
αντάμα τους πηγαίναν απ’ την ώρα που πετάξαν
σε μια ζωή καινούργια να βρεθούν από μιαν άλλη.
Νά ’ν’ στο ίδιο το ύψος, να κινούνται με την ίδια βιάση
πουλιά και νέφη φαίνεται πως κάποιος τά ’χει βάλει.
Ο γερανός με τη νεφέλη του έχουνε μοιράσει
τον όμορφο ουρανό που ανέχεται το πέταγμά τους
και που κανένας τους στιγμή δεν πρόκειται να χάσει
και δεν χασομεράει, μόνο κοιτά το ζύγιασμά τους
στον άνεμο: κι οι δυό τον νιώθουν πως μαζί τους πάει,
και στα φτερά του επάνω αυτοί διπλώνουν τα φτερά τους
και προς το τίποτα ο άνεμος μ’ αυτούς τους δυό πετάει,
αφού το απολαμβάνουν, όντας ενωμένοι εν πτήσει,
και το ταξίδι τους καμμιά αύρα ή πνοή δεν το χαλάει,
κι αφού να παν αλλού κανείς δεν είν’ να τους τ’ ορίσει:
σε μέρη που χαλάν με σμπάρα των πουλιών τα σμήνη.
Στους δίσκους του ήλιου και του φεγγαριού που έχουν φωτίσει
πετάνε τώρα και ο ένας μες στον άλλον τελειώνει.
Πού πάτε; – Πουθενά. – Ποιούς αποφεύγετε; – Τους πάντες.
Ρωτάς: και πόσο μένουνε μαζί και δίπλα μόνοι;
Λίγη ώρα τώρα. – Θα χωρίσουν; – Ο δεσμός σαν σπάσει!
Για τους ερωτευμένους ο έρως, άρα, είναι στάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου