ΑΧ, ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΧ, ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ /

MI BUENOS AIRES QUERIDO

       Στον Mariano Mores

Μ’ ένα μοτίβο κάποιας θειας μουσικής

δίνεις το στίγμα σου, που δε ξεχνά κανείς

Σκλάβους γυρεύεις, για ένα όνειρο στιγμών.

Με ένα tango ξαργυρώνεις το παρόν.

Με μια milonga σου αρχίζει προσευχή,

τον Mores έχεις αιωνόβιο εραστή

για ιστορία κάποια Perón

και για παράπονο κλαυθμό Bandoneón.

Μες στο Gabildo, το λουσιόζο Tabaris

νύχτα αρχίζει, δίχως να ρωτά κανείς

σαν ξημερώσει τί θα δώσει η ζωή

φθάνει ένα tango να σου φέρει μέθεξη.

Κάπου Corientes και ξανά στο Dique tres

βρέθηκα πάλι με το νου σα νά ’ταν χθες

κι όπως ρωτούσα τί είν’ η χαρά

Κάρλος και Τίτα μου απαντήσανε: O-la 

Αχ Μπουένος Άιρες, μη μου θυμώνεις

που μοίρα σύλφη θέλησε να –

να ζήσω μόνος. Μη με μαλώνεις,

πάλι κοντά θα ’ρθώ ξανά.

 Αχ Μπουένος Άιρες, χρόνια γερνάω

μα νόστος μένει, μες στην καρδιά

μου λείπεις τόσο, δε σε ξεχνάω

είσαι για μένα παρηγοριά.

Αχ Buenos Aires querido,

σίγουρα θα ’ρθω ξανά

στο Chacarita ν’ αφήσω

δυο madreselva κλαδιά.

       Αθήνα 17 / 7 / 13