Η δική μου πρόταση πόρρω απέχει απ' το να είναι κλασική. Είναι μια μικρού μήκους ταινία του Tim Bullock, που περιγράφει τις ατελέσφορες προσπάθειες τεσσάρων μουσικών της τζαζ να εντυπωσιάσουν μια καστανή...
Και μιας κι έχουμε επιδοθεί στην επαναληπτική ακρόαση του κομματιού "Ορφέας" (κλασική περίπτωση μουσικού που εμπιστεύτηκε περισσότερο τα μάτια απ' τα αυτιά του), σας χαρίζουμε (πάλι) κάτι της Patricia Barber, απ' το δισκάκι "Mythologies": http://www.youtube.com/watch?v=J7plfgJhDJQ
Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ:
These days, I have become a collector, Tender of the flimsy, yellow, and still. Putting one foot in front of the other, I take the formless to heart, and I fill Pots with dirt and myself with cold white wine. Utterly beside the point in straw hat And fussing with flowers, I am consigned Neither to here nor there, to this and that. Long since the Furies cried, I’ve been alone For gods don’t rejoice in the death of two. Doggedly, like Sisyphus and his stone I push, but second chances are so few. When I stumble, kind eyes avert their gaze And we fall each time I look back, these days.
Κομματάρα! Σας αφιερώνουμε το ακόλουθο βιντεάκι:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=Uz4JJiarYRg&NR=1
Χαιρετισμούς!
Lapsus digiti: Που και που βάζω κανένα κλασικό τζαζίστικο - όσο ξέρω... Πάνω να ακούσω την πρόταση και να την εκμεταλευθώ στο μέλλον. Χαιρετισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου πρόταση πόρρω απέχει απ' το να είναι κλασική. Είναι μια μικρού μήκους ταινία του Tim Bullock, που περιγράφει τις ατελέσφορες προσπάθειες τεσσάρων μουσικών της τζαζ να εντυπωσιάσουν μια καστανή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μιας κι έχουμε επιδοθεί στην επαναληπτική ακρόαση του κομματιού "Ορφέας" (κλασική περίπτωση μουσικού που εμπιστεύτηκε περισσότερο τα μάτια απ' τα αυτιά του), σας χαρίζουμε (πάλι) κάτι της Patricia Barber, απ' το δισκάκι "Mythologies": http://www.youtube.com/watch?v=J7plfgJhDJQ
Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ:
These days, I have become a collector,
Tender of the flimsy, yellow, and still.
Putting one foot in front of the other,
I take the formless to heart, and I fill
Pots with dirt and myself with cold white wine.
Utterly beside the point in straw hat
And fussing with flowers, I am consigned
Neither to here nor there, to this and that.
Long since the Furies cried, I’ve been alone
For gods don’t rejoice in the death of two.
Doggedly, like Sisyphus and his stone
I push, but second chances are so few.
When I stumble, kind eyes avert their gaze
And we fall each time I look back, these days.
@ Lapsus digiti: Το άλλο πήρε σειρά. Τώρα θα πάρει και τούτο! Σε χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή