DANTE
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΒΕΑΤΡΙΚΗΣ
Στα μάτια η δέσποινά μου αγάπη τρέφει,
Που εξευγενίζεται ό,τι αυτή κοιτάει·
Όπου περναέι γι’ αυτή καθένας στρέφει·
Χτυπά η καρδιά του αν κάποιον χαιρετάει.
Ταράζεται όθες, σκύβει, και για κάθε
Ατέλεια του στενάζει, και ξοπίσω
Εκείνης πάει Περφάνεια, Οργή μακριάθε·
Βοηθάτε με, κυρίες, να την τιμήσω.
Κάθε γλύκα και μετριοφροσύνη,
Να ομιλεί σε όποιο ακούσει τη, γεννιέται·
Μακάριος όθες που πρωτόειδε εκείνη.
Πως μοιάζει σα χαμογελά, είναι πράμα
Που δε λέγεται, ουδέ στο νου κρατιέται·
Τόσο είναι νέο κι ευγενικό αυτή θάμα.
Μετάφραση: Γεράσιμος Σπαταλάς.
Δημοισιεύθηκε στο περιοδικό «Γράμματα», Αλεξάνδρεια, Τόμ. 4, Αρ. 39 (1918), σελ. 507.
Ωραίο χωρίς αλλά... Ωστόσο, το "προς Βεατρίκη" (Tanto gentile e tanto onesta pare) που είχες βάλει παλαιότερα (http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2007/03/blog-post_5847.html), παραμένει άφταστο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, η φωτογραφία εδώ μιλάει περισσότερο από εκείνη την παλιά (όπως, άλλωστε, και 'κείνη στο "Παλιό αυγουστιάτικο ποίημα")
ΑπάντησηΔιαγραφήQwfwqN: Grazie, amico.
ΑπάντησηΔιαγραφή