ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΠΡΟΒΕΛΕΓΓΙΟΣ (1850-1936)
ΕΙΣ ΤΟ ΔΑΣΟΣ
Από τα δέντρα πέφτουνε τα φύλλα ένα-ένα
στης μάνας γης την άχαρη και μαύρη αγκαλιά,
στέκουν τριγύρω τα κλαδιά ψυχρά, σκελεθρωμένα,
και λυπημένα κι άλαλα κουρνιάζουν τα πουλιά.
Η καταχνιά σηκώνεται μέσ' απ' τα δάση
αγάλια κι απλώνεται σαν μυστική νεράιδα του βοριά,
και μοιάζει η φύση θάλασσα με δίχως ακρογιάλια,
που κύμα δεν ακούεται ν΄ αντιλαλεί βαριά.
Κάπου και κάπου βιαστικός περνάει ένας διαβάτης
και σαν σκιά μες στην πυκνή χωνεύει καταχνιά.
Να η ζωή! φαινόμαστε στα ψεύτικα φτερά της,
σαν όνειρ' αγερόπλαστα, και σβήνομε με μια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου