ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ 'ΔΩ!

CHARLES BAUDELAIRE


ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΒΑΤΙΣΣΑ

Του δρόμου τ’ οχλαλοητό ξεκούφαινε τριγύρα.
Ψηλή, λιγνή, στα μαύρα της, αρχοντολυπημένη,
κάποια γυναίκα διάβηκε κρατώντας σηκωμένη
μ’ επίδειξη της ρόμπας της τη νταντελένια γύρα.

Ευγενικιά και λυγερή με πόδι ως αγαλμάτου.
Κι εγώ ρουφούσα, όπως αυτός που τρέλα τον χτυπάει,
στα μάτια της τεφρό ουρανό που θύελλες γεννάει,
μια γλύκα σαγηνευτική και μια ηδονή θανάτου.

Κάποια αστραπή... νύχτα μετά! – Διαβάτισσά μου ωραία
που ξαφνικά στο βλέμμα σου ξανάνιωσα, για πέ μου
αλλού πια μόνο θα σε δω, σε κάποια ζωή νέα;

Αλλού, πολύ μακριά από δω! Αργά! Κ’ ίσως ποτέ μου!
Γιατί δεν ξέρω αν πουθενά θέλω πια σ’ ανταμώσει,
ω, εσένα που θ’ αγάπαγα, ω εσύ, που τό ’χεις νιώσει!


Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.
Από το βιβλίο: Μπωνταίρ, «Τα άνθη του κακού», μεταφραστής Γ. Σημηριώτης, έκδοση Χρυσής Δάφνης, Αθήνα (χχ), σελ. 133.


************


A UNE PASSANTE

La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet ;

Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son oeil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.

Un éclair... puis la nuit ! - Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité ?

Ailleurs, bien loin d'ici ! trop tard ! jamais peut-être !
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô, toi que j'eusse aimée, à toi qui le savais !



Το κολλάζ είναι του Frédéric Vignale.