ΚΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΜΑΟΥ


Δ Ο Υ Ρ Ε Ι Ο Σ
ή τ ο ι
ΟΡΜΗΤΙΚΟΣ ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΣΚΥΜΝΟΣ
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΗΧΟΝ «ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΜΕΓΑΛΗ»

Ώς πότε θα μας βάζουν, τζιμάνια, στα «ψιλά», 
Κατοσταριές, χιλιάδες, αράδα στην ουρά; 
Μ' ένα μας ποιηματάκι, με κάποια κριτική, 
Στην εφημεριδούλα την επαρχιακή; 
Ν' αρπάζουμε πασπάλαις αφ' όλαις τις μεριαίς, 
Να κρύβουνε τα γέλοια με βια στις συντροφιαίς; 

Καλλιό 'ναι μια φυλλάδα, κ' εμείς μοναδικοί, 
Παρά μεσ' στους αιώνες με τους στερνούς στερνοί. 

Τι σ' ωφελεί κι αν μείνης 'σε μια παραπομπή; 
Στοχάσου πως για τούτο κουράστηκες πολύ! 
Ενώ, τζουτζές, παλιάτσος, μπαμπέσης αν σταθής, 
Μπορεί να σε προσέξουν και δυο-τρεις αφελείς. 
Ξεσκίζεσαι, δουλεύεις την Τέχνη μια ζωή, 
Κ' εκεί που ξέρουμ' όλοι σε γράφει πάλι αυτή. 

( Εδώ σηκώνονται οι Ημίαιμοι ορθοί, και, υψώνοντες 
τας χείρας προς τον Δομοκόν, κάμνουν τον Όρκον. ) 

Μη στοχασθή κανένας πως ήταν για σκατά 
Και 'ξέπεσ' εδώ-πέρα να παίζη τον Πασά! 
Τιμώ την αφεντιά του κι ορκίζομαι σ' αυτό: 
Σε γνώμην ειδημόνων να μην υποταχθώ! 
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός 
Για να τους αφανίσω, θε να 'ναι σταθερός. 
Κι αν παραβώ τον όρκον, να πέση μι' αστραπή 
Και να με κατακάψη, σα να 'χα λογική. 

( Τέλος του Όρκου. ) 

Μπόγιες, τσανακογλείφτες, τσολιάδες, μανιακοί, 
Στραγαλατζήδες, πάμε, για μιαν «Αληθινή» 
(Τάχατες) «Ιστορία»* να ζώσωμεν σπαθί
Κι ότ' είμασθε βλαμμένοι παντού να 'ξακουσθή. 
Να βάλωμεν αδέλφια, ξαδέλφια και γονείς, 
Τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς. 


Μάιος 1981

  * Νίκου Παππά, Αληθινή Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα 1973.