ΜΙΜΟΖΑ

 

RAMON ORTEGA

 

ΜΙΜΟΖΑ

 

Δεν είναι το σονέτο μου σαν των θριάμβων ορχιδέες

ν’ ανοίγουν στο κλειστό των σαλονιών σκοτάδι. Ξιφιδίων

εικόνες δεν θυμίζουν, ούτε χρυσανθέμινες ιδέες

που κρύσταλλα εύθραυστα, πολύτιμα κοσμούν ανθοδοχείων.

 

Φυτό είναι μάλλον μαραμένο που όσο πάει και ξεφτίζει

και που ζαρώνουνε τα φύλλα του, άμα τ’ ακραγγίζει χέρι,

ή άμα ροή χρυσού ηλιακού φωτός το βασανίζει,

κι άμα με μια φτενή του ακόμα ανάσα το σκουντάει τ’ αγέρι.

 

Έτσι, όταν οι σεμνές ματιές σου εσέ παραληρούν χυμένες

για τούτο το βιβλίο με όλο ρίμες αρωματισμένες,

που ξετυλίγοντσι δειλά οι στροφές του, κι ας ηχούν σπιρτόζες,

 

οι στίχοι μου, με τ’ άγγιγμα των εναρμόνιων χεριών σου

και νιώθοντας ότι τους λούζουν οι φωτιές των δυό ματιών σου,

τα φύλλα θα ζαρώσουνε σαν νά ‘ν’ αισχυντηλές μιμόζες.