ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΖΩΤΖΗΣ

ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ

Στον ύπνο μου ξυπνώ ξανά

μεσάνυχτα, σιωπή, σ’ ανήλιο στρώμα

σηκώνομαι, ανασαίνω σ’ άδειο σώμα

με μάτια ορθάνοιχτα, κλειστά

Την πύλη του ονείρου προσπερνώ

έν’ πέπλο αόρατο στην άκρη, στο κρεβάτι

το βήμα μου μετρώ στη φρεναπάτη

σε χάσμα ατέρμονο κατρακυλώ

Τι κόσμος νέος, θαυμαστός!

στα μάτια μου ανοίγεται ολόρθος

Το ψέμα μου βραχνάς είναι, και πόθος

Κι ακίνητος πώς μένει ο καιρός

Κι οι ώρες πια με ξεπερνούν

ξημέρωμα και δείλι δεν χωρίζουν

αλήθεια, λήθη, με σαστίζουν

της μοίρας μου οι σκιές κρυφογελούν

Βήμα το βήμα πώς πατώ!

χαμένος στην ομίχλη του εφιάλτη

λαβύρινθος κλειστός, μια φρεναπάτη

μαρκίζα σε παράθυρο ανοιχτό

Τα είδωλα της μέρας διαστρεβλώνουν

και γίνονται φαντάσματα σκληρά

Λάμιες, Βρυκόλακες, εξωτικά

την πλάτη μου ξυστά-ξυστά σιμώνουν

Σ’ έναν καθρέφτη αστίλβωτο

το φόβο μου κατάματα αντικρύζω

παραπατώ και χάνομαι, κι όλα στριφογυρίζουν

ούρλιασμα μάταιο, κι αμίλητο

Σύννεφα γκρίζα ο λογισμός

Μυαλό σταλιά, και μια ψυχή χαμένη

Μοιραία συμφωνία, καταραμένη

Σκληρά που σφίγγεται ο λαιμός

Σε κόμπο από θηλειά πικρή

η δίψα μου το σώμα κυριεύει

ψάχνω πηγή, νερό, κι όλο στερεύει

Λαβύρινθος, αδύνατη φυγή

Και πέφτω ξάφνου στο κενό

Φωνή τρελού αντηχεί, του νεκροθάφτη

Ρουφήχτρα που με τρώει το κρεβάτι

Το νιώθω, ο δύσμοιρος, πως δεν ξυπνώ

Κι όσο να φύγει μου η ψυχή

κι η μέρα με τη θλίψη πάει να σμίξει

τα μάτια μου ανοίγω ξαφνικά

Στο στρώμα μου, ασφαλής, έχω ξυπνήσει.

26/3/2016