ΣΤΙΣ ΑΙΩΡΕΣ ΤΩΝ ΟΡΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΣΤΙΣ ΑΙΩΡΕΣ ΤΩΝ ΟΡΩΝ

    Κι ο καθρέπτης είναι ένα παράθυρο

          ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Έτσι είναι! Μα είναι σαν φα δίεση βρώμικο, όπως

και το ποτάμι που κυλά σαν νά ’ναι χρόνος:

του λείπει η κρυσταλλότητα. Κι αν επιμόνως

κατοπτρισμοί προάγονται έτσι, εν τούτοις τόπος

κοινός με τον καθρέφτη δεν υπάρχει τρόπος

να γεωμετρηθεί ποτέ, όσον επιμόνως

κι αν επενδύουμε στις λάμψεις, και όσο αφθόνως

κι αν λέμε κάτοπτρα. Όλα βαίνουν υπορρόπως.

Την Όλγα βλέπω στον καθρέφτη ως παραθύρι

και ως ποταμό (: ως Βόλγα!): βλέπω ένα βαρκάρη

που λάμνει στου ύπνου τα νερά, κι απ’ το ποτήρι

επιποθεί ν’ αναδυθούν –που πίνει η κόρη–

ρευστές μεταφορές γυαλιών για να τις πάρει

στων κορνιζών το λίκνο που αιωρούνται οι όροι.