FRANCISCO DE QUEVEDO
ΓΡΙΑ ΚΟΡΑΚΟΖΩΗΤΗ, ΦΤΙΑΣΙΔΩΜΕΝΗ, ΚΑΚΟΣΤΟΛΙΣΤΗ
Ζωή σε γουρνοπούλα μέσα, με ξυγκάτο δέρμα,
θα ρθεί στιγμή η όρεξή σου να σου πεί επί τέλους «Κράτει»;!
Ο Απόστα απ’ εμού άμα πά’ να κάνει ματ, το μάτι
γαρίδα ανοίγεις μη γενεί η στραβή και δεις το τέρμα.
Στο καύκαλο, στον σβέρκο μαλλιά και σάβανο –έρμα!–
τυλίγεις κώτσο, και λέει η γλώσσα σου η λερή «Σπολλάτη!»,
ξεχνώντας ότι ζωντανή είσαι απρέπεια, κι όλο κάτι
σαλτσούλες βάνεις στο κουρούπι σου που πάει για γέρμα.
Λιγδιάρα γριέντζω, από μπροστά μου χάσου, πριν θυμώσω!
Η μαρμελάδα σου τους στίχους πια δεν θα μού βάφει!
Κουρέλι για λαμπόγυαλα και κάννες θα σε δώσω!
Κι αφού το κάρβουνο να σβήνει νιώθεις, και το θειάφι
μυρίζεις, φύλαε πύον νά ’χεις άρωμα καμπόσο
στον τάφο μέσα του πετσιού σου, που έκπαλαι σού εγράφη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου