ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ
στον Ανδρέα Εμπειρίκο
Έμπλεξα μες στης ποίησης το δέντρο το πολύκλωνο
Έμπλεξα μες στους θάμνους της όπως με μια γυναίκα
Μια λάμπα με πετρέλαιο έξω απ’ την πόρτα μου έβγαλα
Της νύχτας τη βαθιά σκιά σαν αστραπή να σκίσει
Μα ούτε τη νύχτα έσκισα ούτε τον ίσκιο χάλασα
Αλλά για μόνο μιά στιγμή τα σκαλοπάτια είδα
Και μιά ταράτσα ευρύχωρη επάνω από τη θάλασσα
Το μόλο τον τετράγωνο και δίπλα του μιά βάρκα
Κι ανέβηκα να κοιμηθώ μες στα πλατιά κρεβάτια
Απέξω η νύχτα πάντοτε βαθιά κι αναμφισβήτητη
Έμπλεξα μες στης ποίησης τα δίχτυα όπως τα έντομα
Γύρω απ’ το φως του φαναριού που άναψε ένα βράδυ
Έμπλεξα με τη θάλασσα όπως με μια γυναίκα
Μα η γυναίκα έφυγε μόνη της με μια βάρκα
Σέρνοντας μες στα δίχτυα της τον ίσκιο της ταράτσας
Από το βιβλίο: Νάνος Βαλαωρίτης, «Ποιήματα, 1», ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 1983, σελ. 179.
Καλή φωνούλα μα εγώ θέλω να μου χαρίσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήμιά ανάρτηση με την Reina de Guaguanco
Δηλαδή την μία και μοναδική Seleste Mentoza
Ευχαριστώ
@ Ανώνυμος: Σαν τον Ζαμπέτα μου τα λες σήμερα. Θα κοιτάξω, λοιπόν, να σε... ικανοποιήσω!
ΑπάντησηΔιαγραφή