Σάββατο 7 Απριλίου 2007

ΑΝΑΓΑΠΗΤΟΣ



ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ


ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΟΥΛΑ


Μικρούλα μου ξανθή, γαλανομάτα,
πές μου γιατί με το χαμογελό σου
με περεχάς, άμα σε δω στη στράτα,
και γίνεται φωτιά το μάγουλό σου;

Τάχα να λες, μικρή, πως, αν και γέρος,
δεν έσβησε από τα σωθικά μου η φλόγα;
Ή λες και μοιάζω χιόνια μες στο θέρος,
σταφίδα πλάγι στην αφράτη ρώγα;

Αχ, μην ξεχνάς πως μια και Χάρο νοιώση
ο αχόρταγος θνητός, στιγμή δε χάνει,
μόνο με βιά ζητάει να ξανανιώση,
μην τύχη και αναγάπητος πεθάνη.

Έτσι και το ποτάμι, όσο ζυγώνει
τη θάλασσα, αγριεύει και φουσκώνει.


Από το αθηναϊκό περιοδικό «Εθνική Αγωγή», έτος Γ΄, αριθ. 20, 15 Οκτωβρίου 1900, σελ. 317.

3 σχόλια:

  1. Έχω την εντύπωση ότι αυτό το τραγουδάκι ρίχνει την ποιότητα του μπλογκ. Κάνω λάθος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα. Είναι εντελώς απλοϊκό: δεν είναι ποίημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ locus solus & callimachus: Τι θα πει ρίχνει την ποιότητα του μπλογκ. Όλα χωράνε, ακόμα και τα ασμάτια. Δεν είναι δα και "το αρνάκι άσπρο και παχύ..."! Εν τάξει, όμως: το μήνυμα ελήφθη. Θα επανορθώσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή