ΤΕΛΙΚΗ ΟΨΗ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΤΕΛΙΚΗ ΟΨΗ

 

Η παρακμή προσθέτει αλήθεια, μα δεν κολακεύει.

Α, και οι όποιες αντιξοότητες

δεν πρόκειται ν’ ακυρωθούν, αφού τα πάντα είναι χρόνος.

Αλλά ναι, είναι και το οδυνηρό τους λάθος, το θλιβερό τους κατακάθι, και μοιάζει μάλλον με τη βλοσυρή τους εικόνα,

με το εντυπωμένο τους στον νου απομεινάρι: εκεί απαντάται και ο τρόμος χωρίς προσωπείο.

Λοιπόν, ο γέρος άνθρωπος δεν είναι το προσωπείο – είναι κάποιο άλλο αναιδές γυμνό·

είναι κάτι που βρίσκεται πέρ’ απ’ το δέρμα και συνεχώς κρυφοκοιτάζει,

χωρίς αξιοπρέπεια. Διαταραχή: δεν είναι όψη που τη βλέπουμε.

Επομένως, όταν ο γέρος άνθρωπος εκθέτει το ιλαρό του όραμα, βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα·

υποβαθμίζοντας την ανάμνηση κάποιων ζωντανών όντων, προβάλλει

την κοφτερή του μύτη, φαγωμένη ή τραγανισμένη, τα μαλλιά που του ’χουν απομείνει και τα ρυμουλκεί,

τη θολή σταγόνα που χύνουν τα μάτια του, και την τρύπα ή το χάσμα

όπου πριν ήταν το στόμα που τώρα πια λείπει. Εκεί υπάρχει μια πληγή

στεγνή ακόμα, που ανοίγει και μιμείται κάποιον ήχο από λυπημένο ακορντεόν.

Το κάνει με γάντζους δεμένους στα σίδερα, μασουλώντας

ήχους τσακισμένους από μεγάλα, κίτρινα δόντια,

που είναι άλλου είδους, εφόσον υπάρχουν. Και δεν είναι πια ανθρώπινα.

Εκεί πίσω απ’ αυτή την όψη μένει μια κραυγή, ένα κρεμάμενο ξεφωνητό, οι χειρονομίες οι άχρονες...

Και εκεί, ανάμεσα στα σίδερα, βλέπουμε το τελευταίο ψέμα. Που κι αυτό δεν έχει πια ζωή.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.