ARTHUR
RIMBAUD
ΤΗΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟΨΗ
Από τον λουλακή πορθμό ίσαμε τις θάλασσες
του Οσσιάνου, επάνω στη ρόδινη και την πορτοκαλόχρωμη άμμο που ξέπλυνε ο
οινώδης ουρανός, μόλις τώρα ανέβηκαν και διασταυρώθηκαν κάτι λεωφόροι κρυστάλλινες
και εξ εφόδου κατοικημένες από φτωχές οικογένειες νέων που ό,τι τρώνε τους του
δίνουνε οι μανάβηδες. Κάτι ψιλοπράματα δηλαδή. — Η πόλη!
Από την έρημο της πίσσας μαζί με όσα σεντόνια
της ομίχλης και τις φριχτές λωρίδες τους παραπαίουν όπως κινούνται κατά τον
ουρανό που καμπυλώνεται, υποχωρεί και κατεβαίνει, σχηματισμένος απ’ τον πιο
δυσοίωνο μαύρο καπνό που μπορεί να βγει από του Ωκεανού το πένθος… από εκεί φεύγουν
τώρα γραμμή, αλλά σε άτακτη φυγή, τα κράνη, οι τροχοί, οι βάρκες, τα καπούλια. —
Η μάχη!
Ψηλά το κεφάλι: να τούτη η ξύλινη τοξωτή
γέφυρα· οι τελευταίοι λαχανόκηποι της Σαμάρειας· τούτες οι φωτισμένες μάσκες κάτω
από εκείνο το φανάρι που η ψυχρή το μαστιγώνει νύχτα· η ανόητη νεράιδα με το βουερό
της φόρεμα στα χθαμαλά του ποταμού· να και τούτα τα φωτεινά κρανία στις μπιζελιές
ανάμεσα, — ιδού και οι φαντασμαγορίες οι υπόλοιπες — Η εξοχή.
Δρόμοι πλαισιωμένοι από κιγκλιδώματα και
τοίχους, που ίσα-ίσα μόλις και χωρούν τα αλσύλλιά τους, και τα αποτρόπαια άνθη
που θαν τά ’λεγες φαρδιές καρδιές και αδελφές, η Δαμασκός που εξαπολύει κατάρες
με ρυθμό νωθρό, τελείως άτονο, — κτήσεις νεραϊδένιων υπερρηνανικών, ιαπωνικών
και γουαράνικων αριστοκρατιών, που είναι ακόμα πρόσφορες στο να δεχτούν τη
μουσική των αρχαίων, — άσε δε που υπάρχουν και πανδοχεία που δεν θ’ ανοίξουνε ποτέ
ξανά — όπως υπάρχουν και πριγκίπισσες, και αν δεν νιώθεις ήδη καταβεβλημένος, υπάρχει
και η μελέτη των άστρων. — Ο ουρανός.
Το πρωί οπού, μαζί μ’ Εκείνην, επάλεψες
ανάμεσα σ’ αυτές τις λάμψεις του χιονιού, τα πράσινα χείλη, τους πάγους, τις
μαύρες σημαίες και τις κυανές ακτίνες, αλλά και τα ιώδη αρώματα του πολικού ηλίου,
— η δύναμή σου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου