ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

 

EUGENIO MONTALE

 

ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

 

Τὸ ταξίδι τελειώνει ἐδῶ:

στὶς μέριμνες τὶς ἐλεεινὲς ποὺ μᾶς διχάζουν

τὴν ψυχή, καὶ οὔτε ξέρει πιὰ καὶ νὰ κραυγάσει.

Τώρα οἱ στιγμὲς ἴδιες εἶναι καὶ ἀπαράλλαχτες

σὰν στροφὲς βαρούλκου σὲ μαγκανοπήγαδο.

Μία στροφή: ἔρχετ᾽ ἐπάνω τὸ νερὸ μὲ μιὰ στριγκλιά.

Ἄλλη στροφή: ἄλλο νερό, καὶ ποῦ καὶ ποῦ καὶ κανὰ τρίξιμο.

 

Τὸ ταξίδι τελειώνει σὲ τοῦτο τὸν γιαλό

ποὺ ἀργὲς τὸν σκανδαλίζουνε κι ἐπίμονες πλημμύρες.

Τίποτα δὲν φανερώνει παρὰ μόνο κάτι ὀκνηροὶ καπνοὶ

τ᾽ ἀκροθαλάσσι ποὺ τὸ ὑφαίνουν μὲ ἀχηβαδάκια

αὖρες ἁπαλότατες: καὶ σπάνια ἀποκαλύπτεται

μέσα στὴ βουβὴ τριγύρω νηνεμία

κι ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ νησιὰ μὲ τὴν ἀποδημητική τους ὄψη

ἡ Κορσικὴ μὲ τὶς ἀκρώρειές της ἢ ἡ Καπρασία.

 

Κι εἶσαι κι έσὺ καὶ μὲ ρωτᾶς ἂν ἔτσι χάνονται ὅλα

σὲ τούτη τὴ φτενὴ ἐντὸς τῶν ἀναμνήσεων ὁμίχλη·

καὶ ἂν μέσα στὴν ἀδράνεια καὶ μὲ τοῦ κυματοθραύστη

τὸν ἀναστεναγμὸ ἐκπληρώνονται ἄραγε τὰ πεπρωμένα.

Θά ᾽θελα νὰ σοῦ πῶ ὄχι, νὰ σοῦ πῶ πὼς σ᾽ ἔχει ζυγώσει

ἡ ὥρα ποὺ ἀντίκρυ πλέον θὰ διαβεῖς, πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο·

καὶ ἴσως μόνο ὅποιος θέλει γίνεται αἰώνιος,

πράγμα ποὺ ἐσὺ τὸ δύνασαι, κι ἐγώ, πάλι, μᾶλλον ὄχι.

Σκέφτομαι καὶ λέω: γιὰ τοὺς πιὸ πολλοὺς οὐκ ἔστι σωτηρία,

πλὴν ὅμως τοὺς σχεδιασμοὺς τοὺς ἀνατρέπουν κάποιοι,

διαβαίνουν τὰ στενά, καὶ ὅποιος θέλει ἐδῶ καὶ πάλι θὰ γυρίσει.

Προτοῦ πάντως ἐνδώσω, θὰ ἐπιθυμοῦσα νὰ σοῦ δείξω

τὴν ὁδὸ ποὺ σοῦ λέω τῆς διαφυγῆς, ἕναν δρόμο

περαστικό, ἐφήμερο, ὅπως εἶναι στὰ πεδία τῆς θαλασσοταραχῆς

ὁ ἀφρὸς ἢ οἱ πτυχὲς τῶν κυμάτων.

Μαζὶ σοῦ δίνω καὶ τὴν τελευταία μου ἐλπίδα.

Σὲ μέρες καινούργιες, κουρασμένος ἐγώ, δὲν ξέρω πιὰ τρόπο νὰ μεγαλώσει κι ἄλλο:

μὰ τὴν προσφέρω ἐνέχυρο στὴ μοίρα σου, ἐσὺ γιὰ νὰ γλιτώσεις.

 

Ἐδῶ σὲ τοῦτες τὶς ἀκτὲς τελειώνει ὁ δρόμος

ποὺ μ᾽ ἐναλλὰξ κινήσεις ἡ παλίρροια τρώει.

Στὸ πλάι μου ἡ καρδιά σου δὲν μ᾽ ἀκούει, κι ὅμως

γιὰ τὴν αἰώνιότητα σαλπάρει: ἀχόι-ἀχόι!

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.