ΑΠΟ ΝΥΧΤΑ ΣΕ ΝΥΧΤΑ

PAUL BOLDT

ΑΠΟ ΝΥΧΤΑ ΣΕ ΝΥΧΤΑ

Σαν κάμπιες φωτεινές οι αλέες έρπουν οι επιμήκεις

μέσ’ από δάση, σε βουνά κι από κοιλάδες – χώρια.

Προσαραγμένα σύννεφα, σαν φάλαινες πελώρια,

στα στιλβωμένα πέλαγα ηρεμούν της αμφιλύκης.

Στερεύει η μέρα. Και οι όρθροι το γλεντούν ώς να ξανάμπει.

Απ’ όλες τ’ ουρανού τις βρύσες μαύρη νύχτα στάζει.

Μικροί ήλιοι, μακρινοί, τ’ αστέρια βγαίνουν, κάνουν χάζι.

Και στην αυλή σαν σίδερο στρυφνό μια λούμπα λάμπει.

Παμπόνηρο αγόρι το φεγγάρι, νέτο-σκέτο,

πάν’ απ’ τους κήπους όλους στέκει. Και απλωμένη γάζα

το δάσος στραφταλίζει στου βουνού το μπλε κασκέτο.

Σε μια πολίχνη των καμπαναριού εξέχουν βάζα

με των αετωμάτων τούς διακόσμους φωτισμένους, –

Και τους ανθρώπους τους κρατάει ο ύπνος σάμπως γυψωμένους.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.