ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΟΤΟ

JUAN GELMAN

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΟΤΟ

σ’ αγαπώ/κυρία/σαν τον νότο/

κάποιο πρωί ανεβαίνει από τα στήθη σου/

τα στήθη σου αγγίζω και αγγίζω κάποιο πρωί του νότου/

κάποιο πρωί σαν δύο αρώματα/

απ’ το άρωμα του ενός γεννιέται το άλλο/

ή μάλλον τα στήθη σου σαν δύο χαρές/

απ’ τη μια χαρά γυρίζουν οι νεκροί σύντροφοι στον νότο/

τη σκληρή τους επιβάλλουν διαύγεια/

από την άλλη γυρίζουν στον νότο/ζωντανοί με/

τη χαρά που ανεβαίνει από σένα/

το πρωί που δίνεις σαν γλυκιές ψυχούλες πετώντας/

εμψυχώνοντας τον αέρα μ’ εσένα/

σ’ αγαπώ γιατί είσαι το σπίτι μου κι οι σύντροφοι μπορούν να ρθούνε/

κρατούν στον ώμο τους τον ουρανό του νότου/

ανοίγουν τα χέρια τους να ελευθερώσουν τον νότο/

από τη μια μεριά τούς πέφτει η οργή/απ’ την άλλη/

σκαρφαλώνουν τα παιδιά τους/ανοίγουν το παράθυρο/

να μπούνε μέσα τ’ άλογα του κόσμου/

το φλογισμένο άλογο του νότου/

το άλογο της τέρψης σου και της απόλαυσής σου/

η ζέση σου/γυναίκα που υπάρχεις/

για να υπάρχει κάπου ο έρωτας/

λάμπουν οι σύντροφοι στα παράθυρα του νότου/

νότος που λάμπει σαν και την καρδιά σου/

γυρνάει σαν τους πλανήτες/σαν τους συντρόφους/

εσύ ανεβαίνεις όλο ανεβαίνεις/υψώνεσαι/

όταν υψώνεις τα χέρια σου στον ουρανό/

του δίνεις υγεία ή φως σαν την κοιλιά σου/

η κοιλιά σου γράφει γράμματα στον ήλιο/

στους τοίχους του ίσκιου γράφει/

γράφει φια κάποιον βγαλμένον απ’ τα κόκκαλα/

γράφει τη λέξη ελευθερία/

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.