ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
ΧΑΡΑΥΓΗ
Αχνά, σαν το ροδόβαμμα μιάς πρώτης
ανήξερης αγάπης, ξημερώνει·
την απάρθενη θάλασσα φουσκώνει
σαν γλυκοανασασμός πάναγνης νιότης,
και σαν άνθια κυλάει τον κάτασπρό της
ανάλαφρον αφρό, και η γης ασκώνει
τη λευκή καταχνιά και φανερώνει
την ομορφάδα της αιωνιότης
άγγιχτη, αφίλητη, αθώρητη. Μένει
σαστισμένη η ψυχή στη δροσεράδα
του αγέρα που όσο πάει κι ασπρογαλιάζει·
το πάθος ξαστοχάει και αναγαλιάζει,
σαν ο άγριος κρίνος που ξανοίγει αράδα,
στην άπειρη ωραιότη ερωτεμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου