ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

[ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ]

  Πάντοτε κάτι άλλο νοσταλγούμε κι η πόρτα μας φεύγει με το ξένο, και μένουμε άξαφνα έξω, που είναι ίσως η μόνη μας πατρίδα, οι κινήσεις μας τότε γίνονται βαριές, σαν να μας δώσαν πίσω όλες μαζί τις νύχτες, που χάθηκαν εδώ κι εκεί, κι αχ, τώρα πού να ταις πάς, και τί είναι εκείνο που σε σπρώχνει, πάντα ανέτοιμο, ενώ το κερί προβλεπτικό σε προειδοποιεί, απλώνοντας σαν ίσκιο πίσω σου αυτόν που σε ξεπερνάει,

  όμως, εκείνος που έμεινε ταπεινός, είναι μία θεία παρέμβαση, γιατί διαβαίνει απαρατήρητος, σαν να μας έχει αφήσει κιόλας πίσω, και σ’ οποιοδήποτε παράθυρο ακουμπήσει δεν κρύβει τον ουρανό, ενώ η λάμπα που κρατάει νιώθει, σαν από χάρη Θεού, να πηγαίνει μόνη της, όπως τα πράγματα σε μιά κάμαρα γίνοντα άξαφνα πιο μεγάλα και σοβαρά, μόλις ο νεκρός κλείσει τα μάτια.

Από την ποιητική συλλογή: «Σκοτεινή πράξη» (1974).

Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος δεύτερος, Κέδρος, Αθήνα 1987, σελ. 123.